— Вось агонь. Часам ён бывае далёка. Але ўсё адно, ідучы па гурбах, радуйся, што бачыш яго. Няхай пакуль што далёка. З часам дойдзеш... І я табе кажу, чым болей змерзнеш, тым большае будзе шчасце працягнуць да яго рукі.
— А калі зусім замерзнеш?
— Глупства! Ідзі! Мужныя не гінуць...

Уладзімір Караткевіч
"Каласы пад сярпом тваім"